αποπομπή

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	αποπομπή	οι	αποπομπές
γενική	της	αποπομπής	των	αποπομπών
αιτιατική	την	αποπομπή	τις	αποπομπές
κλητική		αποπομπή		αποπομπές
Κατηγορία όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

αποπομπή < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική ἀποπομπή (αποτροπή) < πέμπω. Συγχρονικά αναλύεται σε απο- + πομπή.

Προφορά

ΔΦΑ : /a.po.pomˈbi/

τυπογραφικός συλλαβισμός : α‐πο‐πο‐μπή

παλιότερος συλλαβισμός : α‐πο‐πομ‐πή

Ουσιαστικό

αποπομπή θηλυκό

1. η ενέργεια με την οποία κάποιος διώχνεται, αποπέμπεται από έναν τόπο ή από τη θέση του, το αξίωμά του

   ※  Ο Τιτοϊσμός άρχισε νά μπαίνει στή ζωή των Γιουγκοσλάβων μετά τήν αποπομπή της Γιουγκοσλαβίας απ' τήν Cominform, δηλαδή στά μέσα του 1948. (Σάσα Κ. Στάθη, Γιουγκοσλαβία και Τίτο 1919-1953, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας Ιωάννου Δ. Κολλάρου & Σία Α.Ε., 1983, σελ. 18)

   ⮡  Η αποτυχία της εκπαιδευτικής πολιτικής οδήγησε στην αποπομπή του αρμόδιου υπουργού.

   ≈ συνώνυμα: διώξιμο, απομάκρυνση

2. (ειδικότερα) παύση από εργασία

   ≈ συνώνυμα: απόλυση

Συγγενικά

• αποπέμπω
• πομπή

Δείτε επίσης

• εκδίωξη (βίαιη αποπομπή)

Μεταφράσεις

    αποπομπή

αγγλικά : ousting (en) γαλλικά : répudiation (fr), licenciement (fr), renvoi (fr)