δαιμόνιον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	δαιμόνιον	τὰ	δαιμόνιᾰ
γενική	τοῦ	δαιμονίου	τῶν	δαιμονίων
δοτική	τῷ	δαιμονίῳ	τοῖς	δαιμονίοις
αιτιατική	τὸ	δαιμόνιον	τὰ	δαιμόνιᾰ
κλητική ὦ!		δαιμόνιον		δαιμόνιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		δαιμονίω
γεν-δοτ	τοῖν		δαιμονίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

δαιμόνιον < ουδέτερο του δαιμόνιος < δαίμων < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *deh₂-i- ‎(μοιράζω, κόβω)

Ουσιαστικό

δαιμόνιον ουδέτερο

1. θεϊκή δύναμη, θεότητα
2. εσωτερική θεϊκή ύπαρξη ή παρόρμηση
3. δαιμόνιο