υπέρθεση

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	υπέρθεση	οι	υπερθέσεις
γενική	της	υπέρθεσης*	των	υπερθέσεων
αιτιατική	την	υπέρθεση	τις	υπερθέσεις
κλητική		υπέρθεση		υπερθέσεις
* παλιότερος λόγιος τύπος, υπερθέσεως
Κατηγορία όπως «δύναμη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

υπέρθεση < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή ὑπέρθε(σις) + -ση < ὑπερτίθημι < αρχαία ελληνική ὑπέρ + τίθημι. Συγχρονικά αναλύεται σε υπερ- + θέση.

• για τον όρο της φυσικής: σημασιολογικό δάνειο από την αγγλική superposition (→ δείτε και τη λέξη επαλληλία)

Προφορά

ΔΦΑ : /iˈpeɾ.θe.si/

τυπογραφικός συλλαβισμός : υ‐πέρ‐θε‐ση

Ουσιαστικό

υπέρθεση θηλυκό

1. (λόγιο, σπάνιο) τοποθέτηση από πάνω
2. (φυσική) → δείτε τους όρους επαλληλία και αρχή της υπέρθεσης
3. (κβαντική φυσική) η κατάσταση κατά την οποία δύο ή περισσότερες κβαντικές θέσεις αθροίζονται, για να δώσουν μια άλλη έγκυρη κβαντική κατάσταση

   → δείτε  κβαντική υπέρθεση στη Βικιπαίδεια 

Ταυτόσημα

• επαλληλία

Εκφράσεις

• αρχή της υπέρθεσης ή αρχή της επαλληλίας (φυσική, γεωλογία)

Συγγενικά

• υπερθετικός

→ και δείτε τις λέξεις υπέρ και θέτω

Μεταφράσεις

    υπέρθεση

αγγλικά : superposition (en) γαλλικά : superposition (fr)

Πηγές

• υπέρθεση - Χαραλαμπάκης, Χριστόφορος (επιμέλεια) (2014). Χρηστικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας. Αθήνα: Ακαδημία Αθηνών.  (ψηφιοποιημένη έκδοση από το 2023, συντομογραφίες-σύμβολα)
• Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2002). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (Βʹ έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.  (Αʹ έκδοση: 1998)