ἀδίστακτος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀδίστακτος	τὸ	ἀδίστακτον
γενική	τοῦ/τῆς	ἀδιστάκτου	τοῦ	ἀδιστάκτου
δοτική	τῷ/τῇ	ἀδιστάκτῳ	τῷ	ἀδιστάκτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀδίστακτον	τὸ	ἀδίστακτον
κλητική ὦ!		ἀδίστακτε		ἀδίστακτον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀδίστακτοι	τὰ	ἀδίστακτᾰ
γενική	τῶν	ἀδιστάκτων	τῶν	ἀδιστάκτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀδιστάκτοις	τοῖς	ἀδιστάκτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀδιστάκτους	τὰ	ἀδίστακτᾰ
κλητική ὦ!		ἀδίστακτοι		ἀδίστακτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀδιστάκτω	τὼ	ἀδιστάκτω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀδιστάκτοιν	τοῖν	ἀδιστάκτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀδίστακτος (ελληνιστική κοινή) < ἀ- στερητικό + αρχαία ελληνική διστάζω, θέμα διστακ- + -τος

Επίθετο

ἀδίστακτος, -ος, -ον

• (ελληνιστική κοινή) αναμφίβολος, αδιαμφισβήτητος

Πηγές

• ἀδίστακτος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀδίστακτος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.