ἁγιοποιός

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἁγιοποιός	τὸ	ἁγιοποιόν
γενική	τοῦ/τῆς	ἁγιοποιοῦ	τοῦ	ἁγιοποιοῦ
δοτική	τῷ/τῇ	ἁγιοποιῷ	τῷ	ἁγιοποιῷ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἁγιοποιόν	τὸ	ἁγιοποιόν
κλητική ὦ!		ἁγιοποιέ		ἁγιοποιόν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἁγιοποιοί	τὰ	ἁγιοποιᾰ́
γενική	τῶν	ἁγιοποιῶν	τῶν	ἁγιοποιῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἁγιοποιοῖς	τοῖς	ἁγιοποιοῖς
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἁγιοποιούς	τὰ	ἁγιοποιᾰ́
κλητική ὦ!		ἁγιοποιοί		ἁγιοποιᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἁγιοποιώ	τὼ	ἁγιοποιώ
γεν-δοτ	τοῖν	ἁγιοποιοῖν	τοῖν	ἁγιοποιοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'βοηθός' όπως «βοηθός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἁγιοποιός < (ελληνιστική κοινή) ἁγιο(ποιέω) + -ποιός

και ουσιαστικοποιημένο

Επίθετο

ἁγιοποιός, -ός, -όν

• (ελληνιστική κοινή) αυτός που μετατρέπει σε άγιο, που αγιοποιεί

  ※  4ος αιώνας κε Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, 16:14, στον τόμο 33 του ⌘ Patrologiae Cursus Completus. Series Graeca, Jacques-Paul Migne [2]

  [ως ουσιαστικό] Και Παὖλος ἒλεγε: Πλήν ὃτι το Πνεῦμα τό ἅγιον κατά πόλιν διαμαρτύρεταί μοι λέγον, ὃτι δεσμά καί θλίψεις με μένουσιν. Ὁ γάρ καλός οὖτος τής Ἐκκλησίας ἁγιοποιός, καί βοηθός καί διδάσκαλος τό Πνεῦμα τό ἅγιον, ὁ Παράκλητος περί οὒ εἶπεν ὁ Σωτήρ, Ἐκείνος ὑμάς διδάξει πάντα

Πηγές

• ἁγιοποιός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.