ἄνωρος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἄνωρος	τὸ	ἄνωρον
γενική	τοῦ/τῆς	ἀνώρου	τοῦ	ἀνώρου
δοτική	τῷ/τῇ	ἀνώρῳ	τῷ	ἀνώρῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἄνωρον	τὸ	ἄνωρον
κλητική ὦ!		ἄνωρε		ἄνωρον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἄνωροι	τὰ	ἄνωρᾰ
γενική	τῶν	ἀνώρων	τῶν	ἀνώρων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀνώροις	τοῖς	ἀνώροις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀνώρους	τὰ	ἄνωρᾰ
κλητική ὦ!		ἄνωροι		ἄνωρᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀνώρω	τὼ	ἀνώρω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀνώροιν	τοῖν	ἀνώροιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἄνωρος < ἄν- στερητικό + ὥρ(α) + -ος / -ωρος

Επίθετο

ἄνωρος, -ος, -ον

1. άκαιρος, παράκαιρος, πρόωρος

   ※  4ος πκε αιώνας, Επιγραφή από την Ολβία Ποντική στη Μαύρη Θάλασσα. IGDOlbia 45. @epigraphy.packhum.org

   Ὠπίκρατες {²⁶ὦ Ἐπίκρατες}²⁶, μνημεῖον ἔχει̣[ς]
   παῖς Ἰσοκράτεος ἐὼν
   τύμβογ καὶ στήλην
   μνῆμά τε ἄνωρος ἐών.

   ※  4ος πκε αιώνας, Επιγραφή από την Γκίζα της Αιγύπτου. SEG 29:1654. @epigraphy.packhum.org

   ὤιμοι, σὴ(γ) γεφαλ-
   ήν {²⁶σὴν κεφαλήν}²⁶· ἡ ἄνωρος ἔθ’ ὧ-
   δ’ ὑποκεῖται
   Δημοφίλου· ψυχὴ-
   ν σῶμά τε ὀδυρομ-
   ένη.

2. άγουρος

Άλλες μορφές

• κρητικός τύπος : ἄνορος

Συνώνυμα

• ἄωρος

Συγγενικά

• ἀνόρος (επίρρημα)
• ἀνωρία
• → και δείτε τη λέξη ὥρα

Πηγές

• ἄνωρος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἄνωρος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.