δυσπετής

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	δυσπετής	τὸ	δυσπετές
γενική	τοῦ/τῆς	δυσπετοῦς	τοῦ	δυσπετοῦς
δοτική	τῷ/τῇ	δυσπετεῖ	τῷ	δυσπετεῖ
αιτιατική	τὸν/τὴν	δυσπετῆ	τὸ	δυσπετές
κλητική ὦ!		δυσπετές		δυσπετές
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	δυσπετεῖς	τὰ	δυσπετῆ
γενική	τῶν	δυσπετῶν	τῶν	δυσπετῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	δυσπετέσῐ(ν)	τοῖς	δυσπετέσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	δυσπετεῖς	τὰ	δυσπετῆ
κλητική ὦ!		δυσπετεῖς		δυσπετῆ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	δυσπετεῖ	τὼ	δυσπετεῖ
γεν-δοτ	τοῖν	δυσπετοῖν	τοῖν	δυσπετοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνεχής' όπως «συνεχής» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

δυσπετής < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

δυσπετής, -ής, -ές

• υπερβολικά δύσκολος

  ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Σοφοκλῆς, Αἴας, στίχ. 1046

  ὁρῶ· μαθεῖν γὰρ ἐγγὺς ὢν οὐ δυσπετής.

  Τον βλέπω τώρα, είναι κοντά, αναγνωρίζεται εύκολα.

  Μετάφραση (2012): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, Αθήνα: ΜΙΕΤ @greek‑language.gr

Παράγωγα

• δυσπετέως (επίρρημα)
• δυσπετῶς (επίρρημα)

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη δυσπετέω

Πηγές

• δυσπετής - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• δυσπετής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.