εὔμητις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	εὐμητῐδ-
ονομαστική	ὁ/ἡ	εὔμητῐς	τὸ	εὔμητῐ
γενική	τοῦ/τῆς	εὐμήτῐδος	τοῦ	εὐμήτῐδος
δοτική	τῷ/τῇ	εὐμήτῐδῐ	τῷ	εὐμήτῐδῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	εὔμητιν	τὸ	εὔμητῐ
κλητική ὦ!		εὔμητῐς  ή εὔμητῐ*		εὔμητῐ
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	εὐμήτῐδες	τὰ	εὐμήτῐδᾰ
γενική	τῶν	εὐμητῐ́δων	τῶν	εὐμητῐ́δων
δοτική	τοῖς/ταῖς	εὔμητῐσῐ(ν)	τοῖς	εὔμητῐσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	εὐμήτῐδᾰς	τὰ	εὐμήτῐδᾰ
κλητική ὦ!		εὐμήτῐδες		εὐμήτιδᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	εὐμήτῐδε	τὼ	εὐμήτῐδε
γεν-δοτ	τοῖν	εὐμητῐ́δοιν	τοῖν	εὐμητῐ́δοιν
* Κατά τη Γραμματική του Smyth, §292, η κλητική ενικού χωρίς το -ς
3η κλίση, Κατηγορία 'εὔελπις' όπως «εὔελπις» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

εὔμητις < (εὖ) εὔ- + μῆτις

Επίθετο

εὔμητις, -ις, -ι (ελληνιστική κοινή)

• συνετός, σοφός

  ※  2ος πκε αιώνας Αντίπατρος ο Σιδώνιος στην ⌘Παλατινή Ανθολογία, βιβλίο 9ο επίγραμμα 59 @google.gr/books

  Κύπρις εὔγαμον, εὔμητιν Παλλάς, ἄτρεστον Ἂρης.

  ※  2ος/3ος κε αιώνας ⌘ Ὀππιανός, Ἁλιευτικά, 5.97 @scaife.perseus

  βαιὸς ἀνὴρ εὔμητις·

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη μῆτις

Πηγές

• εὔμητις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• εὔμητις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.