μελάγχιμος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	μελάγχιμος	τὸ	μελάγχιμον
γενική	τοῦ/τῆς	μελαγχίμου	τοῦ	μελαγχίμου
δοτική	τῷ/τῇ	μελαγχίμῳ	τῷ	μελαγχίμῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	μελάγχιμον	τὸ	μελάγχιμον
κλητική ὦ!		μελάγχιμε		μελάγχιμον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	μελάγχιμοι	τὰ	μελάγχιμᾰ
γενική	τῶν	μελαγχίμων	τῶν	μελαγχίμων
δοτική	τοῖς/ταῖς	μελαγχίμοις	τοῖς	μελαγχίμοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	μελαγχίμους	τὰ	μελάγχιμᾰ
κλητική ὦ!		μελάγχιμοι		μελάγχιμᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	μελαγχίμω	τὼ	μελαγχίμω
γεν-δοτ	τοῖν	μελαγχίμοιν	τοῖν	μελαγχίμοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

μελάγχιμος < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

μελάγχιμος, -ος, -ον ποιητικός τύπος

• μαύρος, σκοτεινός

  ※  6ος/5ος↑ αιώνας ⌘ Αἰσχύλος, Πέρσαι, στίχ. 301 (300-301)

  ἐμοῖς μὲν εἶπας δώμασιν φάος μέγα | καὶ λευκὸν ἦμαρ νυκτὸς ἐκ μελαγχίμου.

  Για τα δικά μου σπίτια φως είπες μεγάλο | κι από νυχτιά θεοσκότεινη ξέλαμπρη μέρα.

  Μετάφραση (1930): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης, Αθήνα:Εστία @greek‑language.gr

  ※  6ος/5ος↑ αιώνας ⌘ Αἰσχύλος, Ἱκέτιδες, 719 (719-720)

  πρέπουσι δ᾽ ἄνδρες νήιοι μελαγχίμοις | γυίοισι λευκῶν ἐκ πεπλωμάτων ἰδεῖν,

  κι οι ναύτες καθαρά με τα μαύρα κορμιά τους | μέσ᾽ απ᾽ τις άσπρες φορεσιές των ξεχωρίζουν.

  Μετάφραση (1930): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης, Αθήνα:Εστία @greek‑language.gr

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη μέλας

Πηγές

• μελάγχιμος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• μελάγχιμος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.