φρεωρύχος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	φρεωρύχος	τὸ	φρεωρύχον
γενική	τοῦ/τῆς	φρεωρύχου	τοῦ	φρεωρύχου
δοτική	τῷ/τῇ	φρεωρύχῳ	τῷ	φρεωρύχῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	φρεωρύχον	τὸ	φρεωρύχον
κλητική ὦ!		φρεωρύχε		φρεωρύχον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	φρεωρύχοι	τὰ	φρεωρύχᾰ
γενική	τῶν	φρεωρύχων	τῶν	φρεωρύχων
δοτική	τοῖς/ταῖς	φρεωρύχοις	τοῖς	φρεωρύχοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	φρεωρύχους	τὰ	φρεωρύχᾰ
κλητική ὦ!		φρεωρύχοι		φρεωρύχᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	φρεωρύχω	τὼ	φρεωρύχω
γεν-δοτ	τοῖν	φρεωρύχοιν	τοῖν	φρεωρύχοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «τοξοβόλος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

φρεωρύχος (ελληνιστική κοινή) < φρέαρ + ὀρύσσω

Επίθετο

φρεωρύχος, -ος, -ον (ελληνιστική κοινή)

1. που ανοίγει φρέατα
2. (επάγγελμα) (το αρσενικό ως ουσιαστικό) φρεατωρύχος, που έχει ως επάγγελμα το άνοιγμα πηγαδιών

   ≈ συνώνυμα: φρεατορύκτης

Πηγές

• φρεωρύχος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• φρεωρύχος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.