ἐπίμαστος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἐπίμαστος	τὸ	ἐπίμαστον
γενική	τοῦ/τῆς	ἐπιμάστου	τοῦ	ἐπιμάστου
δοτική	τῷ/τῇ	ἐπιμάστῳ	τῷ	ἐπιμάστῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἐπίμαστον	τὸ	ἐπίμαστον
κλητική ὦ!		ἐπίμαστε		ἐπίμαστον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἐπίμαστοι	τὰ	ἐπίμαστᾰ
γενική	τῶν	ἐπιμάστων	τῶν	ἐπιμάστων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἐπιμάστοις	τοῖς	ἐπιμάστοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἐπιμάστους	τὰ	ἐπίμαστᾰ
κλητική ὦ!		ἐπίμαστοι		ἐπίμαστᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐπιμάστω	τὼ	ἐπιμάστω
γεν-δοτ	τοῖν	ἐπιμάστοιν	τοῖν	ἐπιμάστοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἐπίμαστος < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

ἐπίμαστος, -ος, -ον

• (σπάνιο) ζητιάνος

  ※  8ος αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 20 (υ. Τὰ πρὸ τῆς μνηστηροφονίας.), στίχ. 377 (376-379)

  «Τηλέμαχ᾽, οὔ τις σεῖο κακοξεινώτερος ἄλλος· | οἷον μέν τινα τοῦτον ἔχεις ἐπίμαστον ἀλήτην, | σίτου καὶ οἴνου κεχρημένον, οὐδέ τι ἔργων | ἔμπαιον οὐδὲ βίης, ἀλλ᾽ αὔτως ἄχθος ἀρούρης.

  «Τηλέμαχε, άλλος δεν είναι πιο κακόξενος από την αφεντιά σου! | Που περιμάζεψες εδώ ένα ρεμάλι βρώμικο, | έναν αχόρταγο, που ξέρει μόνο να τρώει και να πίνει, άχρηστο για δουλειά, | στη δύναμη ψοφίμι, βάρος της γης·

  Μετάφραση σε πεζό (2006): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, @greek‑language.gr

  ≈ συνώνυμα: ἐπαίτης, ἐνδεής

Πηγές

• ἐπίμαστος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐπίμαστος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.