ἐρύγμηλος

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό & θηλυκό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἐρύγμηλος	ἡ	ἐρυγμήλη	τὸ	ἐρύγμηλον
γενική	τοῦ/τῆς	ἐρυγμήλου	τῆς	ἐρυγμήλης	τοῦ	ἐρυγμήλου
δοτική	τῷ/τῇ	ἐρυγμήλῳ	τῇ	ἐρυγμήλῃ	τῷ	ἐρυγμήλῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἐρύγμηλον	τὴν	ἐρυγμήλην	τὸ	ἐρύγμηλον
κλητική ὦ!		ἐρύγμηλε		ἐρυγμήλη		ἐρύγμηλον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἐρύγμηλοι	αἱ	ἐρύγμηλαι	τὰ	ἐρύγμηλᾰ
γενική	τῶν	ἐρυγμήλων	τῶν	ἐρυγμήλων	τῶν	ἐρυγμήλων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἐρυγμήλοις	ταῖς	ἐρυγμήλαις	τοῖς	ἐρυγμήλοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἐρυγμήλους	τὰς	ἐρυγμήλᾱς	τὰ	ἐρύγμηλᾰ
κλητική ὦ!		ἐρύγμηλοι		ἐρύγμηλαι		ἐρύγμηλᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐρυγμήλω	τὼ	ἐρυγμήλᾱ	τὼ	ἐρυγμήλω
γεν-δοτ	τοῖν	ἐρυγμήλοιν	τοῖν	ἐρυγμήλαιν	τοῖν	ἐρυγμήλοιν
Ο τύπος του θηλυκού σε -ος, περισσότερο συνηθισμένος.
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'φρόνιμος' όπως «φρόνιμος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἐρύγμηλος < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

ἐρύγμηλος, -η/-ος, -ον

• που βρυχάται δυνατά, που μουγκρίζει δυνατά

  ※  8ος αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 18 (Σ. Ὁπλοποιία.), στίχ. 580 (579-581)

  σμερδαλέω δὲ λέοντε δύ᾽ ἐν πρώτῃσι βόεσσι | ταῦρον ἐρύγμηλον ἐχέτην· ὁ δὲ μακρὰ μεμυκὼς | ἕλκετο· τὸν δὲ κύνες μετεκίαθον ἠδ᾽ αἰζηοί.

  Και από τους πρώτους της κοπής δυο τρομερά λιοντάρια | βαρβάτον ταύρον άρπαξαν που εμούγκρα ενώ τον σέρναν. | Και οι σκύλοι επάνω εχούμησαν και ομού τα παλικάρια.

  Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

  ≈ συνώνυμα: ἐρίμυκος

Πηγές

• ἐρύγμηλος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐρύγμηλος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.