ἔνορχος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἔνορχος	τὸ	ἔνορχον
γενική	τοῦ/τῆς	ἐνόρχου	τοῦ	ἐνόρχου
δοτική	τῷ/τῇ	ἐνόρχῳ	τῷ	ἐνόρχῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἔνορχον	τὸ	ἔνορχον
κλητική ὦ!		ἔνορχε		ἔνορχον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἔνορχοι	τὰ	ἔνορχᾰ
γενική	τῶν	ἐνόρχων	τῶν	ἐνόρχων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἐνόρχοις	τοῖς	ἐνόρχοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἐνόρχους	τὰ	ἔνορχᾰ
κλητική ὦ!		ἔνορχοι		ἔνορχᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐνόρχω	τὼ	ἐνόρχω
γεν-δοτ	τοῖν	ἐνόρχοιν	τοῖν	ἐνόρχοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἔνορχος < ἔν- + ὄρχ(ις) + -ος

Επίθετο

ἔνορχος, -ος, -ον

• που δεν είναι ευνουχισμένος, που έχει όρχεις

  ※  8ος αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 23 (Ψ. Ἆθλα ἐπὶ Πατρόκλῳ.), στίχ. 147 (147-148)

  πεντήκοντα δ᾽ ἔνορχα παρ᾽ αὐτόθι μῆλ᾽ ἱερεύσειν | ἐς πηγάς, ὅθι τοι τέμενος βωμός τε θυήεις.

  και αυτού στο κτήμα, στες πηγές, πόχεις βωμόν ευώδη | πεντήκοντ᾽ αμουνούχιστα κριάρια να μου σφάξει.

  Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

  ≈ συνώνυμα: ἐνόρχης, ἔνορχις

Συγγενικά

→ δείτε τη λέξη ὄρχις

Πηγές

• ἔνορχος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἔνορχος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.