ὕλη

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός	Δυϊκός	Πληθυντικός
Ονομαστική	ὕλη	ὕλα	ὗλαι
Γενική	ὕλης	ὕλαιν	ὑλῶν
Δοτική	ὕλῃ	ὕλαιν	ὕλαις
Αιτιατική	ὕλην	ὕλα	ὕλας
Κλητική	ὕλη	ὕλα	ὗλαι

Ετυμολογία

ὕλη < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *swel- (δάσος) (συγγενές με το λατινικό silva, το νορβηγικό søyla και το περσικό گيلان: Gilān)

Προφορά

ΔΦΑ : /ˈhy̌ː.lɛː/

Ουσιαστικό

ἡ ὕλη

1. το δάσος, τα δέντρα που δεν φέρουν καρπούς

   ὑλαῖα ήθη (ο τρόπος ζωής στα δάση, ο άγριος)

   ...τὰ δένδρα καὶ ὕλη (δέντρα με καρπούς και δέντρα για ξυλεία)

2. η ξυλεία

   ὕλη ναυπηγησίμη

   ὕλη οἰκοδομική

3. το υλικό από το οποίο είναι κατασκευασμένα, πλασμένα διάφορα αντικείμενα (όχι όμως συνήθως τα μεταλλικά) ή δημιουργίες (π.χ. ποίηση)

   ὕλη τραγική, ποιητικαὶ ὗλαι

   ὕλη ἰατρική

   ἡ ὕλη τῶν ἐμπυημάτων (εκκρίσεις, πύο)

4. (φιλοσοφία) ό,τι γεννιέται και πεθαίνει, σε αντιδιαστολή προς την ψυχή και το είδος

   ὕλη ἐστί τὸ ὑποκείμενον γενέσεως καὶ φθορᾶς δεκτικόν

Συγγενικές λέξεις

• ὑλικός, ὑλική, ὑλικόν
• ὑλαστής (ξυλοφάγο έντομο) hylastes
• ὑλήεις-εσσα-εν (δασώδης, σύδενδρος)
• ὁ, ἡ ὑλώδης, το ὑλῶδες
• Ὑλαῖος , ο Κένταυρος που αποπειράθηκε να βιάσει την Αταλάντη
• Ὓλη ορεινή πολίχνη της Βιωτίας, κοντά στην Ὑλική λίμνη
• ὑλαῖος,α, ον (δασικός, άγριος)
• Ὑλαία, η σημερινή Ουκρανία που τότε ήταν ιδιαίτερα δασώδης
• ὑλοτομία
• ὑλοτόμος (ο ξυλοκόπος)
• ὑλότομος (αυτός που τεμαχίζεται σε δάσος)
• το ὑλότομον (φυτό ειδικά για ερωτικά φίλτρα)
• ὑλωρός (ὕλη + οὖρος) ο δασοφύλακας
• ὑλοκόμος (σκεπασμένος με δέντρα)
• ὑλοδρόμος (αυτός που διατρέχει τα δάση)
• ὑλαγωγός
• ὑλαγωγέω (μεταφέρω ξυλεία)