νήριτος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	νήριτος	τὸ	νήριτον
γενική	τοῦ/τῆς	νηρίτου	τοῦ	νηρίτου
δοτική	τῷ/τῇ	νηρίτῳ	τῷ	νηρίτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	νήριτον	τὸ	νήριτον
κλητική ὦ!		νήριτε		νήριτον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	νήριτοι	τὰ	νήριτᾰ
γενική	τῶν	νηρίτων	τῶν	νηρίτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	νηρίτοις	τοῖς	νηρίτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	νηρίτους	τὰ	νήριτᾰ
κλητική ὦ!		νήριτοι		νήριτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	νηρίτω	τὼ	νηρίτω
γεν-δοτ	τοῖν	νηρίτοιν	τοῖν	νηρίτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

νήριτος < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

νήριτος, -ος, -ον

1. αναρίθμητος, απειράριθμος

   ※  7ος↑ αιώνας ⌘ Ἡσίοδος, Ἔργα καὶ Ἡμέραι, 511 (509-511)

   πολλὰς δὲ δρῦς ὑψικόμους ἐλάτας τε παχείας | οὔρεος ἐν βήσσῃς πιλνᾷ χθονὶ πουλυβοτείρῃ | ἐμπίπτων, καὶ πᾶσα βοᾷ τότε νήριτος ὕλη·

   Πολλές βελανιδιές ψηλόκορφες κι έλατα ογκώδη | μες στα φαράγγια του βουνού τα ρίχνει κάτω στην πολύτροφη γη | σαν πέφτει πάνω τους. Κι όλο το δάσος τότε το απέραντο βοά.

   Μετάφραση (2001): Σταύρος Γκιργκένης, Θεσσαλονίκη: Ζήτρος @greek‑language.gr

   ≈ συνώνυμα: νήριθμος, ἀνάριθμος, ἄπειρος

2. (το ουδέτερο ως κύριο όνομα) (Νήριτον) βουνό στην Ιθάκη

Σύνθετα

• νηριτόμυθος
• νηριτόφυλλος

Πηγές

• νήριτος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• νήριτος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.