συγκοπή

Νέα ελληνικά (el)[επεξεργασία]

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	συγκοπή	οι	συγκοπές
γενική	της	συγκοπής	των	συγκοπών
αιτιατική	τη	συγκοπή	τις	συγκοπές
κλητική		συγκοπή		συγκοπές
Κατηγορία όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία [επεξεργασία]

συγκοπή < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή συγκοπή^[1] < συγκόπτω. Μορφολογικά, (συν-) συγ- + κοπή < κόπτω

Προφορά[επεξεργασία]

ΔΦΑ : /siŋ.ɡoˈpi/

τυπογραφικός συλλαβισμός : συ‐γκο‐πή

παλιότερος συλλαβισμός : συγ‐κο‐πή

Ουσιαστικό[επεξεργασία]

συγκοπή θηλυκό

(ιατρική) η ξαφνική (αλλά συνήθως προσωρινή) απώλεια της συνείδησης λόγω εγκεφαλικής ισχαιμίας. Η λιποθυμία. Συχνά ο όρος συγκοπή αναφέρεται στη συγκοπή καρδιάς που σημαίνει απώλεια συνείδησης που οφείλεται σε καρδιολογικά αίτια (δηλαδή σε μειωμένη ικανότητα της καρδιάς να τροφοδοτήσει τον εγκεφάλο με αίμα).
η γυναίκα μου έπαθε συγκοπή

≈ συνώνυμα: λιποθυμία / λιποθυμιά / λιγοθυμιά
(γλωσσολογία) η περικοπή, η παράλειψη ενός ή περισσοτέρων γραμμάτων, ήχων ή τμημάτων από τη μέση μίας λέξης ή λεκτικής ενότητας (φράσης). Στην ελληνική γλώσσα η συγκοπή αφορά συνήθως την απώλεια ενός φωνήεντος ανάμεσα σε δύο σύμφωνα.
κορυφή - κορφή, κόψετε - κόψτε, σιτάρι - στάρι, φέρετε - φέρτε.

→ δείτε και τις λέξεις περικοπή, άφεση και αποκοπή
(ποίηση) η αφαίρεση συλλαβής για να διατηρηθεί το μέτρο του στίχου
(μουσική) Απόκλιση από τον ρυθμικό τονισμό. Τονισμός του ασθενούς μέρους ενός μέτρου αντί του ισχυρού.