εἰδήμων

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	εἰδημον-
ονομαστική	ὁ/ἡ	εἰδήμων	τὸ	εἴδημον
γενική	τοῦ/τῆς	εἰδήμονος	τοῦ	εἰδήμονος
δοτική	τῷ/τῇ	εἰδήμονῐ	τῷ	εἰδήμονῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	εἰδήμονᾰ	τὸ	εἴδημον
κλητική ὦ!		εἴδημον		εἴδημον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	εἰδήμονες	τὰ	εἰδήμονᾰ
γενική	τῶν	εἰδημόνων	τῶν	εἰδημόνων
δοτική	τοῖς/ταῖς	εἰδήμοσῐ(ν)	τοῖς	εἰδήμοσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	εἰδήμονᾰς	τὰ	εἰδήμονᾰ
κλητική ὦ!		εἰδήμονες		εἰδήμονᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	εἰδήμονε	τὼ	εἰδήμονε
γεν-δοτ	τοῖν	εἰδημόνοιν	τοῖν	εἰδημόνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'εὐδαίμων' όπως «εὐδαίμων» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

εἰδήμων < θέμα εἰδ- όπως στο απαρέμφατο εἰδέναι του οἶδα < Ϝοιδ- κατά ετεροίωση από το θέμα Ϝειδ- του ρήματος εἴδω

Επίθετο

εἰδήμων, -ων, -ον

1. γνώστης, ο έμπειρος
2. εξοικειωμένος

Συγγενικά

• εἶδος
• εἶδον (αόρ. β΄του ὁράω)
• εἰδύλλιον
• εἴδησις
• εἴδωλον
• εἰδότως

και δείτε την Κατηγορία:Προέλευση λέξεων από την πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *weyd-

Πηγές

• εἰδήμων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• εἰδήμων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.