ἀρραγής

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀρραγής	τὸ	ἀρραγές
γενική	τοῦ/τῆς	ἀρραγοῦς	τοῦ	ἀρραγοῦς
δοτική	τῷ/τῇ	ἀρραγεῖ	τῷ	ἀρραγεῖ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀρραγῆ	τὸ	ἀρραγές
κλητική ὦ!		ἀρραγές		ἀρραγές
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀρραγεῖς	τὰ	ἀρραγῆ
γενική	τῶν	ἀρραγῶν	τῶν	ἀρραγῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀρραγέσῐ(ν)	τοῖς	ἀρραγέσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀρραγεῖς	τὰ	ἀρραγῆ
κλητική ὦ!		ἀρραγεῖς		ἀρραγῆ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀρραγεῖ	τὼ	ἀρραγεῖ
γεν-δοτ	τοῖν	ἀρραγοῖν	τοῖν	ἀρραγοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνεχής' όπως «συνεχής» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀρραγής < ἀ- στερητικό + -ρραγής (θέμα ραγ- με διπλασιασμό ρρ < ῥήγνυμι)

Επίθετο

ἀρραγής, -ής, -ές

1. άθραυστος

   ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Ἱπποκράτης, Περὶ τῶν ἐν κεφαλῇ τρωμάτων, (De capitis vulneribus), 12, p.226, @scaife.perseus

   τὰ δ ἄλλα ὀστέα, τὰ περιέχοντα τὴν ῥαφὴν, μένει ἀῤῥαγέα, ὅτι ἰσχυρότερά ἐστι τῆς ῥαφῆς.

   ※  1ος/2ος κε αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι Δημήτριος, 21.3 @scaife.perseus

   δυσπάθειαν δὲ καὶ ῥώμην αὐτῶν ἐπιδεικνύμενος ὁ τεχνίτης Ζωΐλος ἐκέλευσεν ἐξ εἴκοσι βημάτων ἀφεῖναι καταπελτικὸν βέλος, οὗ προσπεσόντος ἀρραγὴς διέμεινεν ὁ σίδηρος, ἀμυχὴν δὲ μόλις ἔσχεν ἀμβλεῖαν, οἷον ἀπὸ γραφείου.

   ≈ συνώνυμα: ἄθραυστος

2. (μεταφορικά) στέρεος, σταθερός, ακλόνητος

   ※  2ος κε αιώνας ⌘ Μάξιμος ο εκ Τύρου, Dialexeis, 41.ii.d, @scaife.perseus

   οὗ ὁ νοῦς ἀρραγὴς ὤν

3. που δεν ραγίζει, που δεν σπάει
4. (μεταφορικά, για μάτια) που δεν ξεσπούν σε κλάματα

   ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Σοφοκλῆς, Ἀπόσπασμα, 736 @poesialatina.it, @archive.org

   ἀρραγὲς ὄμμα

Συγγενικά

• ἀρραγῶς
• → και δείτε τη λέξη ῥήγνυμι

Πηγές

• ἀρραγής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.