ἄκρος

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ἄκρος < → Η ετυμολογία λείπει.

Επίθετο

ἄκρος, -α, -ον

1. άκρος, που βρίσκεται στην άκρη, στο υψηλότερο ή το ακραίο ή το τελευταίο τοπικά τμήμα ενός συνόλου

   νηὸν Ἀθηναίης γλαυκώπιδος ἐν πόλει ἄκρῃ (Ιλιάδα Ζ 88) - στην ακρόπολη

   ἀκροτάτῃ κορυφῇ πολυδειράδος Οὐλύμποιο (Ιλιάδα Α 499)

   ἄκρῳ Ὀλύμπῳ ὑπὸ χρυσέοισι νέφεσσιν ἧστο (Ιλιάδα Ν 523)

2. (χρονικά) στην αρχή ή στο τέλος μιας χρονικής περιόδου ή στην κορύφωσή της

   ἄκρου τοῦ ἔαρος (στην αρχή της άνοιξης)

   ἄκρᾳ σὺν ἑσπέρᾳ (με το που έπεφτε η νύχτα)

   ἄκρου τοῦ θέρεος (το κατακαλόκαιρο)

3. (για πρόσωπα ή πράγματα) εξέχων, εξαιρετικός σε έναν τομέα, πολύ μεγάλος

   καὶ τῶν ποιητῶν οἱ ἄκροι τῆς ποιήσεως ἑκατέρας, κωμῳδίας μὲν Ἐπίχαρμος, τραγῳδίας δὲ Ὅμηρος (Πλάτωνος, Θεαίτητος, 152d