αὐθέντης

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

αὐθέντης < αρχαία ελληνική αὐθέντης

Ουσιαστικό

αὐθέντης αρσενικό

• άρχοντας

  ※  15ος αιώνας ⌘ Γεώργιος Σφραντζής, Chronicon Macario Melisseno @catholiclibrary.org

  Ταῦτα δὲ ἐπιτροπικῶς ἤρχετο, τοῦ μεγάλου πρωτοστράτορος Νικηφόρου τοῦ Μελισσηνοῦ ὄντα, ὃν διὰ τὴν ποικιλότητα τῆς φρονήσεως καὶ τὸ ὄξυ τῆς διανοίας καὶ εἰς τὰ πάντα δεξιώτατον καινοτέροις πείθεσθαι πράγμασι καὶ Μελισσουργὸν ἐπωνόμαζον· διστρισέγγονος γὰρ ἦν τοῦ παλαιοῦ ἐκείνου Νικηφόρου καίσαρος τοῦ Μελισσηνοῦ, αὐθένται ὄντες ἔκπαλαι καὶ ἐξ ἀρχῆς τῆς πόλεως Αἴνου καὶ πάσης ἑαυτῆς παροικίας καὶ Μεσσηνιακοῦ τοῦ ἐν τῇ Πελοποννήσῳ κόλπου.

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	αὐθέντης	οἱ	αὐθένται
γενική	τοῦ	αὐθέντου	τῶν	αὐθεντῶν
δοτική	τῷ	αὐθέντῃ	τοῖς	αὐθένταις
αιτιατική	τὸν	αὐθέντην	τοὺς	αὐθέντᾱς
κλητική ὦ!		αὐθέντᾰ		αὐθένται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		αὐθέντᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		αὐθένταιν
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

αὐθέντης < αὐτός +‎ *ἕντης < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *senh₁- (ετοιμάζω, επιτυγχάνω) + -της

Ουσιαστικό

αὐθέντης αρσενικό

1. αυτός που διαπράττει μια πράξη (ιδίως έναν φόνο) με τα ίδια του τα χέρια
2. αυτός που αυτοκτονεί
3. ο αυθέντης, ο απόλυτος άρχοντας

Άλλες μορφές

• αὐτοέντης

Πηγές

• αὐθέντης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• αὐθέντης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.