δαφοινός

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό & θηλυκό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	δαφοινός	ἡ	δαφοινή	τὸ	δαφοινόν
γενική	τοῦ/τῆς	δαφοινοῦ	τῆς	δαφοινῆς	τοῦ	δαφοινοῦ
δοτική	τῷ/τῇ	δαφοινῷ	τῇ	δαφοινῇ	τῷ	δαφοινῷ
αιτιατική	τὸν/τὴν	δαφοινόν	τὴν	δαφοινήν	τὸ	δαφοινόν
κλητική ὦ!		δαφοινέ		δαφοινή		δαφοινόν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	δαφοινοί	αἱ	δαφοιναί	τὰ	δαφοινᾰ́
γενική	τῶν	δαφοινῶν	τῶν	δαφοινῶν	τῶν	δαφοινῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	δαφοινοῖς	ταῖς	δαφοιναῖς	τοῖς	δαφοινοῖς
αιτιατική	τοὺς/τὰς	δαφοινούς	τὰς	δαφοινᾱ́ς	τὰ	δαφοινᾰ́
κλητική ὦ!		δαφοινοί		δαφοιναί		δαφοινᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	δαφοινώ	τὼ	δαφοινᾱ́	τὼ	δαφοινώ
γεν-δοτ	τοῖν	δαφοινοῖν	τοῖν	δαφοιναῖν	τοῖν	δαφοινοῖν
Ο τύπος του θηλυκού σε -ός, περισσότερο συνηθισμένος.
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'κολοβός' όπως «κολοβός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

δαφοινός < δα- + φοινός

Επίθετο

δαφοινός, -ός/ή, -όν

1. (για άγρια ζώα) με βαθύ κόκκινο τρίχωμα, κοκκινωπός, καστανόξανθος, κατακόκκινος

   ※  8ος αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 10 (Κ. Δολώνεια.), στίχ. 23 (21-24)

   ὀρθωθεὶς δ᾽ ἔνδυνε περὶ στήθεσσι χιτῶνα, | ποσσὶ δ᾽ ὑπὸ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα, | ἀμφὶ δ᾽ ἔπειτα δαφοινὸν ἑέσσατο δέρμα λέοντος | αἴθωνος μεγάλοιο ποδηνεκές, εἵλετο δ᾽ ἔγχος.

   Σηκώθη, περιέβαλε το στήθος με χιτώνα, | στα λαμπρά πόδια πέδιλα επρόσδεσεν ωραία, | δέρμα μεγάλου λέοντος εφόρεσε στους ώμους | ξανθό μακρύ κι εφούκτωσε το δυνατό κοντάρι.

   Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

   ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Ἄλκηστις, στίχ. 581 (580-581)

   ἔβα δὲ λιποῦσ᾽ Ὄθρυος νάπαν λεόντων | ἁ δαφοινὸς ἴλα·

   κι απ᾽ της Όθρης τα φαράγγια κατεβήκαν | τα μαυρόξανθα λιοντάρια·

   Μετάφραση (1972): Θρασύβουλος Σταύρου, Αθήνα: Εστία @greek‑language.gr

2. (μεταφορικά) βάναυσος, σκληρός, απάνθρωπος, αιμοβόρος

   ※  7ος↑ αιώνας ⌘ Ἡσίοδος, (αποδίδεται) Ἀσπὶς Ἡρακλέους^w, 250 (248-251)

   αἳ δὲ μετ᾽ αὐτοὺς | Κῆρες κυάνεαι, λευκοὺς ἀραβεῦσαι ὀδόντας, | δεινωποὶ βλοσυροί τε δαφοινοί τ᾽ ἄπλητοί τε | δῆριν ἔχον περὶ πιπτόντων·

   Πίσω τους | οι μαύρες Κήρες, τ᾽ άσπρα τους δόντια τρίζοντας, | με τα μάτια άγρια, βλοσυρές και ματωμένες, άπληστες, | μαλώναν μεταξύ τους για όσους πέφτανε.

   Μετάφραση (2001): Σταύρος Γκιργκένης, Θεσσαλονίκη: Ζήτρος @greek‑language.gr

Πηγές

• δαφοινός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• δαφοινός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.