εὐγνώμων

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	εὐγνωμον-
ονομαστική	ὁ/ἡ	εὐγνώμων	τὸ	εὔγνωμον
γενική	τοῦ/τῆς	εὐγνώμονος	τοῦ	εὐγνώμονος
δοτική	τῷ/τῇ	εὐγνώμονῐ	τῷ	εὐγνώμονῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	εὐγνώμονᾰ	τὸ	εὔγνωμον
κλητική ὦ!		εὔγνωμον		εὔγνωμον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	εὐγνώμονες	τὰ	εὐγνώμονᾰ
γενική	τῶν	εὐγνωμόνων	τῶν	εὐγνωμόνων
δοτική	τοῖς/ταῖς	εὐγνώμοσῐ(ν)	τοῖς	εὐγνώμοσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	εὐγνώμονᾰς	τὰ	εὐγνώμονᾰ
κλητική ὦ!		εὐγνώμονες		εὐγνώμονᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	εὐγνώμονε	τὼ	εὐγνώμονε
γεν-δοτ	τοῖν	εὐγνωμόνοιν	τοῖν	εὐγνωμόνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'εὐδαίμων' όπως «εὐδαίμων» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

εὐγνώμων < (εὖ) εὐ- + -γνώμων

Επίθετο

εὐγνώμων, -ων, '_-ον, συγκριτικός : εὐγνωμονέστερος, υπερθετικός :  εὐγνωμονέστατος

1. που έχει καλά αισθήματα
2. ευγενικός
3. δίκαιος
4. συνετός, λογικός, σώφρων
5. γνωστικός
6. επιεικής
7. σοφός

Παράγωγα

• εὐγνωμόνως (επίρρημα)
• (Χρειάζεται επεξεργασία)

Πηγές

• εὐγνώμων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• εὐγνώμων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.