ἄριστον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ἄριστον	τὰ	ἄριστᾰ
γενική	τοῦ	ἀρίστου	τῶν	ἀρίστων
δοτική	τῷ	ἀρίστῳ	τοῖς	ἀρίστοις
αιτιατική	τὸ	ἄριστον	τὰ	ἄριστᾰ
κλητική ὦ!		ἄριστον		ἄριστᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀρίστω
γεν-δοτ	τοῖν		ἀρίστοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἄριστον < *ᾰ(y)εριστον < *ᾱ(y)ερ- (< ἦρι: νωρίς, πρωί) + -δ- (< ἐσθίω / ἔδω + -τον κυριολεκτικά: νωρίς το πρωί φαγωμένο

Ουσιαστικό

ἄριστον ουδέτερο

• (γαστρονομία)
  1. (στον Όμηρο) πρωινό γεύμα, πρόγευμα

     ≈ συνώνυμα: ἀκράτισμα

  2. μεσημεριανό γεύμα

Συγγενικά

• ἀριστάω / ἀριστῶ
• ἀριστητής
• ἀριστίζω, ἀριστίζομαι
• ἀριστητικός
• ἀριστητήριον
• ἀριστόδειπνον
• ἀριστοποιέω / ἀριστοποιῶ
• ἀριστοποιία

Δε σχετίζεται με το επίθετο ἄριστος

Κλιτικός τύπος επιθέτου

ἄριστον

1. αιτιατική ενικού, αρσενικού γένους του ἄριστος
2. ονομαστική, αιτιατική και κλητική ενικού, ουδέτερου γένους του ἄριστος

Πηγές

• ἄριστον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἄριστον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.