τεῦχος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	τευχεσ-
ονομαστική	τὸ	τεῦχος	τὰ	τεύχη - τεύχεᾰ
γενική	τοῦ	τεύχους - τεύχεος	τῶν	τευχῶν - τευχέων
δοτική	τῷ	τεύχει - τεύχεῐ̈	τοῖς	τεύχεσῐ(ν)
αιτιατική	τὸ	τεῦχος	τὰ	τεύχη - τεύχεα
κλητική ὦ!		τεῦχος		τεύχη - τεύχεα
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		τεύχει - τεύχεε
γεν-δοτ	τοῖν		τευχοῖν - τευχέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'βέλος' όπως «σκεῦος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

τεῦχος < τεύχω (φτιάχνω, κατασκευάζω) < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *dheugh- (> τυγχάνω)

Ουσιαστικό

τεῦχος ουδέτερο

1. εργαλείο, όργανο, σκεύος οικιακής χρήσης
2. αγγείο (σπονδών)
3. τεφροδόχος
4. κάλπη
5. (οπλισμός) όπλο, οπλισμός, πανοπλία ιδίως στον πληθυντικό (τεύχεα)

   οἰχόμενοι δ᾽ ἐπὶ πάντας ἀρήϊα τεύχε' ἄμειβον (Όμηρος, Ιλιάδα, 14, 380)

6. (ναυτικός όρος) αρματωσιά πλοίου
7. ιπποσκευή
8. (ελληνιστική σημασία) κώδικας από φύλλα παπύρου ή περγαμηνής
9. (ελληνιστική σημασία) θήκη ρολών παπύρου, ρολό παπύρου

Εκφράσεις

• τεῦχος νεοσσῶν: αβγό

Συγγενικά

ὀκτάτευχος πεντάτευχος τευχοπλάστις τευχοφόρος

Πηγές

• τεῦχος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• τεῦχος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, ed. Hachette, 1901, 865-866