ἐπώνυμος

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός		Πληθυντικός
Ονομαστική	ὁ, ἡ ἐπώνυμος	τὸ ἐπώνυμον	οἱ, αἱ ἐπώνυμοι	τὰ ἐπώνυμα
Γενική	τοῦ, τῆς ἐπωνύμου	τοῦ ἐπωνύμου	τῶν ἐπωνύμων	τῶν ἐπωνύμων
Δοτική	τῷ, τῇ ἐπωνύμῳ	τῷ ἐπωνύμῳ	τοῖς, ταῖς ἐπωνύμοις	τοῖς ἐπωνύμοις
Αιτιατική	τὸν, τὴν ἐπώνυμον	τὸ ἐπώνυμον	τοὺς, τὰς ἐπωνύμους	τὰ ἐπώνυμα
Κλητική	ἐπώνυμε	ἐπώνυμον	ἐπώνυμοι	ἐπώνυμα
Πτώσεις			Δυικός
Ονομαστική-Αιτιατική-Κλητική			ἐπωνύμω
Γενική-Δοτική			ἐπωνύμοιν

Ετυμολογία

ἐπώνυμος < (ἐπι-) ἐπ- + -ώνυμος (ὄνομα)

Επίθετο

ἐπώνυμος, -ος, -ον

1. ονομασμένος από κάποιον
2. που ονομάστηκε έτσι, επειδή το ίδιο όνομα είχε κάποιος άλλος
3. που ενεργεί σύμφωνα μ’ αυτό που λέει τ’ όνομά του
4. που ονοματίζει, που ονομάζει
5. περίφημος, φημισμένος

Πολυλεκτικοί όροι

• ἐπώνυμος ἄρχων: ο ανώτατος άρχων, που έδινε τ’ όνομά του και στο έτος στην αρχαία Αθήνα
• ἐπώνυμοι ἥρωες: όσοι έδωσαν τ’ όνομά τους στις φυλές στην αρχαία Αθήνα

Πηγές

• «ἐπώνυμος» - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• «ἐπώνυμος» - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.