ἐπώνυμος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἐπώνυμος	τὸ	ἐπώνυμον
γενική	τοῦ/τῆς	ἐπωνύμου	τοῦ	ἐπωνύμου
δοτική	τῷ/τῇ	ἐπωνύμῳ	τῷ	ἐπωνύμῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἐπώνυμον	τὸ	ἐπώνυμον
κλητική ὦ!		ἐπώνυμε		ἐπώνυμον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἐπώνυμοι	τὰ	ἐπώνυμᾰ
γενική	τῶν	ἐπωνύμων	τῶν	ἐπωνύμων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἐπωνύμοις	τοῖς	ἐπωνύμοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἐπωνύμους	τὰ	ἐπώνυμᾰ
κλητική ὦ!		ἐπώνυμοι		ἐπώνυμᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐπωνύμω	τὼ	ἐπωνύμω
γεν-δοτ	τοῖν	ἐπωνύμοιν	τοῖν	ἐπωνύμοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἐπώνυμος < (ἐπι-) ἐπ- + -ώνυμος (ὄνομα)

Επίθετο

ἐπώνυμος, -ος, -ον

1. ονομασμένος από κάποιον

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 19 (τ. Ὀδυσσέως καὶ Πηνελόπης ὁμιλία. Νίπτρα.), στίχ. 409

   τῷ δʼ Ὀδυσεὺς ὄνομʼ ἔστω ἐπώνυμον

2. που ονομάστηκε έτσι, επειδή το ίδιο όνομα είχε κάποιος άλλος
3. που ενεργεί σύμφωνα μ’ αυτό που λέει τ’ όνομά του
4. που ονοματίζει, που ονομάζει
5. περίφημος, φημισμένος

Πολυλεκτικοί όροι

• ἐπώνυμος ἄρχων: ο ανώτατος άρχων, που έδινε τ’ όνομά του και στο έτος στην αρχαία Αθήνα
• ἐπώνυμοι ἥρωες: όσοι έδωσαν τ’ όνομά τους στις φυλές στην αρχαία Αθήνα

Συγγενικά

με ἐπωνυμ-

• αὐτεπώνυμος
• ἐπωνυμία
• ἐπωνύμιον
• ἐπωνύμιος

→ και δείτε τις λέξεις ἐπί και ὄνομα

Δείτε επίσης

• νέα ελληνικά: επώνυμος
• μεσαιωνικά ελληνικά: ἐπώνυμον

Πηγές

• ἐπώνυμος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐπώνυμος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.