διώκτης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	διώκτης	οι	διώκτες
γενική	του	διώκτη	των	διωκτών
αιτιατική	τον	διώκτη	τους	διώκτες
κλητική		διώκτη		διώκτες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διώκτης < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή διώκτης < αρχαία ελληνική διώκω < δίω < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *dih₁- (κινώ γρήγορα)

Προφορά

ΔΦΑ : /ðiˈo.ktis/

τυπογραφικός συλλαβισμός : δι‐ώ‐κτης

Ουσιαστικό

διώκτης αρσενικό (θηλυκό διώκτρια)

1. αυτός που διώκει, που εκτελεί δίωξη ή διωγμό
2. αυτός που καταδιώκει

Συγγενικά

• τυχοδιώκτης
• Όροι με διώκτης — Αναστασιάδη-Συμεωνίδη, Άννα (2003) Αντίστροφο λεξικό της νέας ελληνικής Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών. Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη ISBN:960-231-097-9 & online @greek-language.gr (συντομογραφίες, αστερίσκος για λέξεις στη λογοτεχνία)

→ και δείτε τη λέξη διώκω

Μεταφράσεις

    διώκτης

αγγλικά : pursuer (en) γαλλικά : persécuteur (fr), harceleur (fr)

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	διώκτης	οἱ	διῶκται
γενική	τοῦ	διώκτου	τῶν	διωκτῶν
δοτική	τῷ	διώκτῃ	τοῖς	διώκταις
αιτιατική	τὸν	διώκτην	τοὺς	διώκτᾱς
κλητική ὦ!		διῶκτᾰ		διῶκται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διώκτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		διώκταιν
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'στρατιώτης' όπως «στρατιώτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διώκτης (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική διώκ(ω) + -της < δίω < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *dih₁- (κινώ γρήγορα)

Ουσιαστικό

διώκτης αρσενικό (θηλυκό διώκτρια)

• (ελληνιστική κοινή) ο διώκτης

Συγγενικά

• διωκτήρ
• διωκτήριος
• διωκτικός

→ και δείτε τη λέξη διώκω

Σύνθετα

• ἐπιδιώκτης
• ἐργοδιώκτης
• ἱπποδιώκτης
• κνισοδιώκτης
• κολλοποδιώκτης
• λῃστοδιώκτης
• ὀφιοδιώκτης
• Περσοδιώκτης

Πηγές

• διώκτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.