ἀγρός

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ἀγρός	οἱ	ἀγροί
γενική	τοῦ	ἀγροῦ	τῶν	ἀγρῶν
δοτική	τῷ	ἀγρῷ	τοῖς	ἀγροῖς
αιτιατική	τὸν	ἀγρόν	τοὺς	ἀγρούς
κλητική ὦ!		ἀγρέ		ἀγροί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀγρώ
γεν-δοτ	τοῖν		ἀγροῖν
2η κλίση όπως «ναός» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀγρός < κληρονομημένο από την πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *h₂éǵros. Πιθανόν σχετίζεται το ἄγω, *h₂éǵ (εάν σημαίνει «ο τόπος όπου οδηγούναι τα ζώα»

Συγγενικά: μυκηναϊκή 𐀀𐀒𐀫 (a-ko-ro), λατινική ager

Ουσιαστικό

ἀγρός αρσενικό

1. ο αγρός
2. η ύπαιθρος, η εξοχή

Συγγενικές λέξεις

• ἀγρόθεν, ἀγρόθι, ἀγρόνδε,
• ἀγρότερος (άγριος, αγροτικός)
• ἀγροτήρ και θηλυκό ἀγρότειρα
• ἀγρότης με θηλυκό ἀγρότις (χωρικός ίσως και αγρευτής)
• ἀγροτικός,ή, όν (χωρικός ίσως και κυνηγός)
• ἀγρώστης με θηλυκό ἀγρῶστις (χωρικός και ίσως κυνηγετικός)
• ἀγρώτης (αυτός στους αγρούς, ο άγριος, ο αγρότης)

Σύνθετα

• ἀγροβότης ( + βόσκω)
• ἄγροικος ( + οἰκέω, ο αγροίκος, ο άξεστος)
• ἀγροικία
• ἀγροίκως (επίρρημα)
• ἀγροικίζομαι (φέρομαι σαν αγροίκος)
• ἀγρόνομος και ἀγρονόμος ( + νέμω άρχων των Αθηνών αρμόδιος για την ακίνητη περιουσία του δημοσίου)

Πηγές

• «ἀγρός» - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ. Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012. 
• «ἀγρός» - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.