πολίτης
Μετάβαση στην πλοήγηση
Πήδηση στην αναζήτηση
 Δείτε επίσης : Πολίτης
|
Ελληνικά (el) [επεξεργασία]
| πτώσεις ↓ | ενικός | πληθυντικός | ||
|---|---|---|---|---|
| ονομαστική | ο | πολίτης | οι | πολίτες |
| γενική | του | πολίτη | των | πολιτών |
| αιτιατική | τον | πολίτη | τους | πολίτες |
| κλητική | πολίτη | πολίτες | ||
| Παράρτημα | ||||
Ετυμολογία [επεξεργασία]
Ετυμολογία - πολίτης < αρχαία ελληνική πολίτης
Προφορά[επεξεργασία]
- ΔΦΑ : /pɔ.ˈli.tis/
Ουσιαστικό[επεξεργασία]
πολίτης αρσενικό ή θηλυκό (θηλυκό: πολίτισσα· λόγιο θηλυκό: πολίτις)
- αυτός που έχει την υπηκοότητα μιας χώρας, που έχει πολιτικά δικαιώματα
- αυτός που δεν είναι στρατιωτικός και ως άοπλος θεωρείται άμαχος ή συχνά και εκείνος που δεν είναι κληρικός
- η λέξη στην καθημερινή γλώσσα χρησιμοποιείται ως ιδιότητα σε αντιδιαστολή προς του «άρχοντα» ή εκείνου που διαθέτει κάποια μορφή εξουσίας
- είναι απλός πολίτης (φράση που υποδηλώνει ότι όποιος έχει εξουσία έχει στην πράξη περισσότερα δικαιώματα και είναι ανώτερος από τον πολίτη)
Μεταφράσεις[επεξεργασία]
πολίτης
Αρχαία ελληνικά (grc) [επεξεργασία]
| Ονομαστική | πολίτης | πολίτα | πολῖται |
| Γενική | πολίτου | πολίταιν | πολιτῶν |
| Δοτική | πολίτῃ | πολίταιν | πολίταις |
| Αιτιατική | πολίτην | πολίτα | πολίτας |
| Κλητική | πολῖτα | πολίτα | πολῖται |
Ετυμολογία [επεξεργασία]
Ουσιαστικό[επεξεργασία]
πολίτης αρσενικό
- ο μόνιμος κάτοικος της πόλεως-κράτους που έχει πλήρη πολιτικά δικαιώματα
- (κατ’ επέκταση) συμπολίτης
Εναλλακτικές μορφές[επεξεργασία]
- ιωνικός τύπος: πολιήτης
Επίθετο[επεξεργασία]
πολίτης αρσενικό
- που ανήκει σε κάποια πόλη (ή πόλις-κράτος) ή συνδέεται μ’ αυτή
